En daar sta je dan… Op een vrijdagmiddag ergens in de zeeuws-vlaamse polder op de grens van twee gemeentes naast de zeedijk. Nog maar een paar weken geleden waren we hier voor het eerst voor een kampverkenning en al super enthousiast. Maar ja… over een aantal uur barst de storm hier los en wordt het terrein overspoeld door zo’n 100 scoutingleden.
Zal het allemaal wel passen? Had ik misschien niet nog een extra keer moeten bellen met de beheerder? En zo schieten er nog een paar gedachtes door mijn hoofd, maar daar kunnen we nu niets meer aan veranderen, alleen bijsturen.
Na op diverse plekken gezeten te hebben en te genieten van de rust van het terrein, besluit ik naar het huis van de beheerder te lopen om hem de hand te schudden. Nu heb ik tenminste nog de tijd. Het hek is open en de groepen weten dat ze via hier moeten gaan, dus ik wandel over het vers gemaaide gras in het zonnetje over het terrein naar de andere kant.
Krijg helaas niet de tijd om de beheerder te spreken. De vrachtwagen met de verplaatsbare wc’s heeft blijkbaar niet de juiste info meegekregen.
Loop dus maar weer terug naar ‘ons’ hek en krijg hierdoor de beheerder pas de volgende dag te spreken. Helaas… want wanneer de scouts ondertussen ’s avonds op het terrein zijn aangekomen, hebben ze grote dorst. Na de avond-hike wordt het pijnlijk duidelijk dat we niet bij de waterkraan kunnen om ons watervat te vullen; de beheerder is namelijk niet meer thuis. Dit wordt spoedig opgelost door even heen en weer te rijden naar Terneuzen. Scouts en leiding struinen in het donker over de subkampen heen en weer, maar niemand heeft nog echt een goede indruk kunnen krijgen van dit gedeelte van het terrein.
De andere helft wordt de volgende dag in gebruik genomen. We gaan in het veel meer beboste gedeelte van de voormalige camping het KartelHandelsSpel spelen. Het spel komt als een diesel op gang en zo gauw iedereen het spel doorheeft, dan speelt het spel zichzelf!
Halverwege het spel, vlak voor het middageten, ontmoet ik weer de beheerder, maar dan op een beter moment. ’s Ochtends had ik namelijk de beheerder wakker gebeld om het watervat gevuld te krijgen.
Na een gemoedelijke eerste echte kennismaking, vervolgt hij ineens:
“Alleen… de communicatie is ruk!” Hij windt er in ieder geval geen doekjes om en kon hem ook alleen maar antwoorden met “Schuldig!”. Dit was dan ook de enige keer in het hele weekend dat hij duidelijk ergens niet mee eens was.
Hij heeft natuurlijk tijdens de activiteiten over het terrein gewandeld en met veel plezier de boel aanschouwd en was alleen maar tevreden; als een verontruste ouder waarvan z’n kind voor het eerst op kamp gaat. We hebben de boel duidelijk onder controle. Hij kon me op het einde van de middag dan ook al vertellen dat we voor het a.s. ZePaKa het terrein weer mogen gebruiken.
Gelukkig, het ZePaKa kan doorgaan. Het zal nog wel puzzelen worden hoe we het terrein gaan indelen, want het aantal deelnemers zal bijna twee keer zoveel zijn. We hoeven ons in ieder geval geen zorgen meer te maken over het Staatsbosbeheer. Dit terrein past veel beter bij Scouting dan de zuidelijke Braakmanbossen, al zal het voor de veteranen een tegenvaller zijn.
Dit bericht was te lezen in de Nieuwsbrief Scouting Regio Zeeland – Nummer 08 – 2022
